Την Τρίτη 19 Ιουλίου το PeteiNews.gr βρέθηκε στο χωριό Καλύβα. Όχι τυχαία μέρα, αφού 19 Ιουλίου είναι παραμονή της γιορτής του πολιούχου του χωριού Προφήτη Ηλία.
Εκεί συναντήσαμε τον Λευτέρη και την Μαρία Κυράπογλου. Με την περίσσια αγάπη και φιλοξενία που διακρίνει όλους του Καλυβιώτες, μας υποδέχτηκαν, μας αγκάλιασαν, και μας ξενάγησαν κυριολεκτικά και μεταφορικά στα μέρη και στην ιστορία του χωριού.
Η ιστορία του χωριού ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του 1920, όπου με τις ανταλλαγές των πληθυσμών έρχονται ως μόνιμοι πλέον κάτοικοι πρόσφυγες από περιοχές του Πόντου. Οι άνθρωποι ασχολήθηκαν κυρίως με την γεωργία και συγκεκριμένα με την καλλιέργεια καπνού, ενώ όλα τα σπίτια είχαν και κάποια λίγα ζώα, προκειμένου να εξασφαλίσουν το κρέας και το γάλα της οικογένειας. Το χωρίο παρουσιάζει μικρή αλλά σταθερή εξέλιξη για 30 χρόνια περίπου ως την δεκαετία του 1950, όπου βρίσκεται στην καλύτερη του εποχή. Οι 40 και πλέον οικογένειες είχαν προσαρμοστεί πλήρως στα νέα δεδομένα. Το χωρίο διέθετε πλέον σχολείο, εκκλησία, και καφενείο που εκτελούσε και βασικά χρέη μπακάλικου. Αν και τα βασικά αγαθά οι κάτοικοι τα προμηθεύονταν από το Νεοχώρι το οποίο εξαιτίας και του σιδηροδρομικού περάσματος ήταν ήδη στην δεκαετία του 1950 εμπορικός κόμβος της περιοχής. Ανώτερος και από την Σταυρούπολη που δεν είχε αναπτυχθεί ακόμα τόσο όσο αργότερα. Τις προμήθειες τις έφερναν στην Καλύβα με μουλάρια, τα οποία ήταν και το βασικό μεταφορικό μέσο της εποχής και της περιοχής.
Η περίοδος της αιχμής για την Καλύβα κράτησε μόνο μια δεκαετία, αφού από το 1961 περίπου ξεκίνησαν κάποιες οικογένειες να εγκαταλείπουν το χωριό και να μεταναστεύουν κάποιοι στην Γερμανία και κάποιοι στον κάμπο της Ξάνθης. Το 1971 εγκαταλείπει το χωρίο και η τελευταία οικογένεια. Μεγάλη μερίδα αυτών μετανάστευσε στον Πετεινό.
Μεγάλη πληγή για το χωριό αποτέλεσε ένας κτηνοτρόφος, ο οποίος εκμεταλλευόμενος την εγκατάλειψη του χωριού, όχι μόνο μετέτρεψε όλα τα σπίτια σε μαντριά, αλλά μετέτρεψε και την εκκλησία σε αποθήκη, όπου αποθήκευε τα χόρτα που τάιζε στα ζώα του.
Το χωρίο μένει εγκαταλελειμμένο για είκοσι χρόνια περίπου, μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990 όπου εμφανίζεται μια τάση των παιδιών των παλιών Καλυβιωτών να ανακαινίζουν τα παλιά σπίτια τους και να τα χρησιμοποιούν ως εξοχικά. Παράλληλα κάποιοι από αυτούς ξεκινούν τις διαδικασίες για την διοργάνωση του πανηγυριού του χωριού, το οποίο από τα πρώτα κιόλας χρόνια (περίπου 1991, 1992, 1993) βρίσκει τεράστια ανταπόκριση από τους πρώην κατοίκους του χωριού οι οποίο κάθε χρόνο κατέκλυζαν κυριολεκτικά την Καλύβα για μέρες προκειμένου να είναι εκεί πριν το πανηγύρι. Το δε πανηγύρι ήταν ένα μεγάλο κοινωνικό γεγονός.
Έτσι σιγά σιγά δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες υποδομές, κιόσκια, ειδικοί χώροι και μια μεγάλη αίθουσα που στέγαζε το μεγάλο γλέντι. Το παλιό σχολείο μετατράπηκε σε ξενώνα που φιλοξενούσε, και εν δυνάμει φιλοξενεί ακόμα επισκέπτες, η εκκλησία ανακαινίστηκε, και γενικότερα μια έκρηξη πολιτισμού λάβαινε χώρα μέσα στο ορεινό δάσος της Σταυρούπολης. Δυστυχώς όμως η νεότερη γενιά δεν ακολουθεί τα χνάρια των γονέων και η Καλύβα σήμερα βιώνει μία ακόμα εγκατάλειψη. Ωστόσο η φλόγα της αγάπης των απογόνων Καλυβιωτών για τον χωριό τους δεν έχει σβήσει, και υπάρχει η ελπίδα να ζωντανέψει ξανά έστω το μεγάλη ετήσιο αντάμωμα στην γιορτή του Προφήτη Ηλία.
Ευχαριστούμε για την πολύτιμη συνεργασία τον Λευτέρη και την Μαρία Κυράπογλου.
Τον επόμενο μήνα θα έχουμε αφιέρωμα σε κάποιο άλλο χωρίο του πρώην δήμου Σταυρούπολης.
