Οι κάτοικοι του Μυρωδάτου, είναι πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, από την ευρύτερη περιοχή της Αδριανούπολης, και συγκεκριμένα από τα χωριά Κατίχαλα και Σεϊνγκιο ενώ υπάρχουν ιστορικές αναφορές και για οικογένειες που ήρθαν από τις περιοχές Τυρολόη και Μάλγαρα.
Οι οικογένειες που ήρθαν από τα Κατίχαλα εγκαταστάθηκαν στην ανατολική πλευρά του σημερινού χωριού, ενώ οι οικογένειες που ήρθαν από το Σεϊνγκιο εγκαταστάθηκαν στην δυτική πλευρά του χωριού.
Το χωριό πήρε το όνομα του από τα μυρωδάτα καπνά που παρήγαγε, αν και οι πλειοψηφία των κατοίκων ήταν κτηνοτρόφοι και έκτρεφαν πρόβατα και βουβάλια. Μια λεπτομέρεια που αξίζει να αναφερθεί είναι πως πολλά σπίτια και κτίρια στα Κατίχαλα υπάρχουν ακόμα και σήμερα ενώ το καφενείο λειτουργεί ακόμα και σήμερα ως καφενείο.
Κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών, οι πρόσφυγες εγκατέλειψαν τα χωριά τους και κατευθύνθηκαν στις περιοχές που σήμερα είναι οι νομοί Ροδόπης και Ξάνθης . Ένα μέρος από αυτούς εγκαταστάθηκαν στο παλιό τσιφλίκι το λεγόμενο Μεγάλο Κάλφαλαρ, εκεί που είναι το σημερινό χωριό, κάποιοι άλλοι στο λεγόμενο Μικρό Κάλφαλαρ, και κάποιοι στην περιοχή Κοσιάμπαλι. Η εγκατάσταση των προσφύγων συνεχίστηκε μέχρι το 1929 όπου και ιδρύθηκε η συνοικία Δάφνη.
Τα παραπάνω τουρκικά τσιφλίκια απαλλοτριώθηκαν από το Ελληνικό κράτος, μέσα στα πλαίσια των μέτρων που πάρθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, και παραχωρήθηκαν σ’ αυτούς για να χτίσουν σπίτια. Αργότερα όλοι οι γύρω οικισμοί συνενώθηκαν και ιδρύθηκε το μικρό χωριό Μυρωδάτο.
Το 1930 έγινε οριστική διανομή των εκτάσεων γεωργικής καλλιέργειας από το κράτος και έτσι κάθε οικογένεια απέκτησε γεωργικό κλήρο. Μέχρι τον Ιούνιο του 1948 το χωριό υπαγόταν ως συνοικισμός στην διπλανή κοινότητα των Αβδήρων. Το ίδιο έτος αποσπάστηκε από αυτήν και αποτέλεσε αυτόνομη κοινότητα.
Η πρώτη στάση που έκαναν αυτοί που ήρθαν από το Σεϊνγκιο όταν ήρθαν από την ανατολική Θράκη ως καραβάνι ήταν στους Προσκυνητές της Ροδόπης, και κάποιες οικογένειες έμειναν εκεί. Και αυτοί που ήρθαν από τα Κατίχαλα, η πρώτη στάση που έκαναν ως καραβάνι ήταν στο Μαυροκλήση του Έβρου, όπου επίσης κάποιες οικογένειες έμειναν εκεί.
Η αρχική επιλογή χώρου για την ίδρυση του χωριού ήταν πιο κάτω στην θάλασσα, αλλά επειδή είχε πολλά κουνούπια και βαλτώδη εδάφη ακατάλληλα για κτηνοτροφία, μεταφέρθηκαν λίγο πιο πάνω, ίσα να αποφύγουν τα παραπάνω προβλήματα.
Ευχαριστούμε για τις φωτογραφίες τον Πολιτιστικό Σύλλογο Μυρωδάτου
